Dat klinkt nogal als een kitscherige "oost west thuis best" tegeltjeswijsheid. Ben dan ook superblij weer terug te zijn in mijn kneuterig knusse huisje aan het water. Zeker als de zon schijnt! Na 4 weken terug in eigen land begint de rest ook wel weer een beetje te wennen.... meestal.... en begin ik hier weer een beetje braaf ingeburgerd te raken.... Mee te lopen in de mallemolen.... terwijl ik soms heen en weer geslingerd word tussen momenten van zware melancholie en bitterzoete herinneringen, heftige aanvallen van heimwee weerstaand en alweer verlangend naar een volgend reisavontuur.... Maar verder gaat het best wel hoor. En ook in Nederland kun je salsa dansen aan de kust! :-)
Even terug dan maar naar Huanchaco, aan de kust van een ander continent. Om een indruk te krijgen van mijn vrijwilligerswerk bij Mundo de Niños kun je via onderstaande link het SBS6 filmpje van "Namens Nederland" bekijken. Het gaat over andere vrijwilligers en een ander project (CEP, waar ik overigens ook bijna voor gewerkt had), maar het geeft een heel goed idee van hoe het er bij Mundo de Niños aan toe ging. Peter den Hond, die in het filmpje aan het woord komt, is één van de oprichters van vrijwilligersorganisatie Otra Cosa. Via Otra Cosa heb ik mijn project bij Mundo de Niños gevonden. Vanaf minuut 4 (na Ruud Lubbers/Ali B) komt Peru/Huanchaco en het CEP project: http://www.sbs6.nl/web/show/id=129812/langid=43. Ik ben blij en trots dat ik als vrijwilliger ook wat heb kunnen betekenen voor 'mijn' niños!!
Het geld dat ik voor vertrek middels donaties en het benefietfeest "Una Fiesta Fabulosa" ingezameld heb, zal besteed worden aan de bouw van een eigen huis voor Mundo de Niños (het huis waar de jongens nu nog wonen is gehuurd en begint redelijk uitgewoond te raken). Alle gulle gevers nogmaals bedankt!!!
Veel kijk- en luisterplezier!
Jantine
woensdag 23 juli 2008
dinsdag 24 juni 2008
Het laatste lood en de buena onda
Vandaag is dan echt de laatste dag aangebroken van mijn reis..... ik zit in regenachtig Lima, mijn vliegtuig gaat pas over een paar uur en ik heb maar een Cybercafé opgezocht. Om jullie nog één keer te verhalen van mijn avonturen in Zuid Amerika. Dit keer een sandwich van 2 zonnesteden met een donkere episode daartussen....
Ik weet niet of het nou door de hoogte kwam (meer zwaartekracht en minder zuurstof? of wordt de zwaartekracht juist minder op grote hoogte?) of doordat ik het einde van mijn reis al voelde naderen, maar het waren een paar loodzware dagen daar in de hooglanden van Bolivia, waar ik een bergtripje van 3 dagen dacht te gaan doen in de Cordillera Real, met 2 franse meisjes. Het hele idee was echter niet onder een gelukkig gesternte geboren.... De dag van vertrek sneeuwde het in La Paz, en de françaises hadden afgezegd. Hmm, het plan was juist om gezellig met anderen samen de bergen in te gaan, en aangezien mijn Boliviaanse gids compleet incomunucado bleek te zijn, was dat geen overbodige luxe geweest! Ik probeerde er nog de moed in te houden, en ging dapper op weg met de gids, een muilezel met onze spullen en een drager. De gids en de drager praatten Quechua of Aymara samen (ik hoor het verschil niet tussen die indianentalen maar ben ze beide niet machtig), en keken af en toe achterom of ik nog braaf achter ze aan liep. Na een paar uur lopen, tenten opzetten, in mijn eentje cocathee drinken en eten in mijn tentje (het was te koud om buiten te eten), lieten ze me achter zonder iets te zeggen. Er was nog een ander gedeelte van de camping met meer tenten, dus ik besloot daar maar eens een kijkje te gaan nemen. Uit een grotere tent klonk gezang in het frans, yes! medemensen!! ik was nog even huiverig om daar zomaar aan te kloppen maar mijn gezelligheidsdrang overwon en ik trof een gezelschap van 14 wat oudere (56-72 jaar!) fransen aan, die zichzelf warm aan het zingen en dansen waren rond een grote tafel, hahaha! Ze waren zeer verbaasd om me te zien, maar nodigden me uit om mee te eten en te drinken (een soepje en een gluhweintje gingen er nog best wel in!). Ze kwamen uit de Elzas en aangezien mijn Frans verdwijnt naarmate ik meer Spaans spreek, werd het een mengelmoesje van Duits, Spaans en na een tijdje gelukkig ook weer wat Frans. Het bleken uiteindelijk de gezelligste uurtjes van de hele trip, want na een slapeloze en zeer koude nacht barstte mijn hoofd zowat uit elkaar van de hoogteziekte en besloot ik dat ik maar beter terug kon gaan naar La Paz in plaats van het risico te nemen nog hoger te gaan (we zouden die dag een pas van 4900 en één van 5200 meter moeten beklimmen, met de camping op 4400 meter). Zo gezegd zo gedaan, nadat de gids ervan overtuigd was dat ik echt niet verder kon, ben ik in een uur of 3 achter de muilezel en de gids aan terug gesjokt naar het beginpunt (na onderweg medicijnen en medeleven van de franse dames gekregen te hebben, zij hadden een wat socialere en beter voorbereide gids), waar gelukkig net een andere groep arriveerde en we met hun taxi een snelle terugtocht naar La Paz hadden. Daar sliep ik de rest van de dag, de hoofdpijn verdween daarmee, maar het duurde een paar dagen voor mijn maag en darmen ook weer helemaal happy waren.....
Het begon juist in Bolivia nog superzonnig en relaxed in Sucre (wat mij betreft de mooiste stad van het continent, een heerlijke plek om een paar dagen door te brengen!). Waar ik op zaterdag bij aankomst direct met m'n neus in de boter viel: de studenten vierden het begin van het academisch jaar met een optocht die de hele avond/nacht doorging. Elke faculteit, studentenvereniging, jaarclub en dispuut had z'n eigen muziekband met dansers, in de mooiste uitdossingen en fraaie traditionele kostuums, die uren en uren bleven paraderen in de straten. Vorige keer in Sucre, in oktober, hadden we de traditionele zondagmarkt in Tarabuco overgeslagen, vanwege de (bleek nu, overbodige) waarschuwingen dat het te toeristisch zou zijn. Deze keer ben ik er toch heen geweest en dat heeft vele mooie plaatjes opgeleverd! Maandag nog even een extra dagje blijven hangen, om het straatkinderenproject Nanat te bezoeken en in de Nederlandse kroeg voetbal te kijken. Toen Nederland nog aan de winnende hand was, de eerste verrassing tegen Italië die dag....
Cuzco, waar ik nog half hoogteziek vanuit La Paz heen ging, was ook al zo´n uitzinnige, dansende en zonnige stad. We hadden die reisdag de smokkelaarsbus, bleek onderweg... 4 toeristen in een bus vol met tasjes verstoppende en smeergeld inzamelende Peruanen.... En ook nog vrijdag de 13e... geen wonder dat we pech onderweg kregen en uren te laat in Cuzco arriveerden! Mijn tijd in Cuzco begon supergezellig omdat Els, een mede-vrijwilligster uit Huanchaco, er nog net een laatste dagje was zodat we gezellig bij konden kletsen, al lunchend en koffie drinkend, etend en uitgaand. Zo leerde ik meteen de stad een beetje kennen! Vandaag, 24 juni, is het grote Zonnefeest Inti Raymi, dat ik helaas dus niet meer mee kon maken. Maar de voorbereidingen waren minstens zo vermakelijk! Elke avond muziek en dansende mensen op straat en op de pleinen, aan het oefenen voor hun optreden op de grote dag. En een aantal dagen geleden begonnen de dagelijkse optochten al, eerst de kleinste kinderen, volledig uitgedost in de meest bonte kleuren en mooie kostuums, dansend achter hun juf of meester aan. En zo elke dag een wat oudere leeftijdsgroep, tot aan het grote spektakel vandaag. Geweldig om te zien, en ontzettend druk al in de straten, kan me niet voorstellen hoe het vandaag zal moeten zijn daar!
Om te voorkomen om nog eens ten prooi te vallen aan de hoogteziekte besloot ik om geen lange Incatrail trekking te doen naar Machu Picchu, maar in plaats daarvan nog even een paar dagen naar Huanchaco te gaan! Cuzco is vergeven van de reisbureautjes waar je voor veel te veel dollars slecht georganiseerde tripjes kan boeken, en om te voorkomen weer met zo´n vreselijk ongeinteresseerde gids opgezadeld te worden, besloot ik maar op de DoeHetZelf tour te gaan. Met wat uitleg van een Peruaanse vriend bleek dat vrij eenvoudig, taxi naar Ollataytambo, trein naar Agua Calientes, nachtje slapen, en 's ochtends vroeg voor zessen de Machu Picchu op. En dan niet met de bus zoals zovele luie toeristen doen maar gewoon hup! zelf klimmen uiteraard en met de eerste zonnestralen de top bereiken. M'n eigen privé bedevaartje naar dit heilige en mystieke Inca oord in de bergen, prachtig en zeer indrukwekkend!! En voordat de grote toeristendrommen op gang kwamen (na twaalven), was ik al weer op weg naar beneden om de trein terug te pakken.
Tja, en de laatste dagen dus nog even terug naar de kust, waar de zon weer op een heel andere manier aanbeden wordt (in de zomer dan, het is er nu winter en bewolkt). Zo'n 30 uur reizen had ik ervoor over, en het was de moeite waard! Net als thuis komen na een lange vakantie, zo vertrouwd was het om nog even door de straatjes van Huanchaco te dwalen, vrienden op te zoeken, en de niños natuurlijk. Iedereen was erg verrast om me terug te zien, vooral de niños, die buitelden met z'n allen over me heen en ik werd (bijna) doodgeknuffeld! Erg leuk om ze nog even te zien en een mooie afsluiter voor ik nu op huis aan ga.... Het waren 6 geweldige maanden en ik ben erg tevreden over mijn reis!! Alles is supergoed gegaan, met dank aan mijn buena onda.... (volgens de Argentijnen).
Ik zie jullie allemaal gauw weer, hasta luego en een laatste beso vanuit Peru!!
Jantine
Ik weet niet of het nou door de hoogte kwam (meer zwaartekracht en minder zuurstof? of wordt de zwaartekracht juist minder op grote hoogte?) of doordat ik het einde van mijn reis al voelde naderen, maar het waren een paar loodzware dagen daar in de hooglanden van Bolivia, waar ik een bergtripje van 3 dagen dacht te gaan doen in de Cordillera Real, met 2 franse meisjes. Het hele idee was echter niet onder een gelukkig gesternte geboren.... De dag van vertrek sneeuwde het in La Paz, en de françaises hadden afgezegd. Hmm, het plan was juist om gezellig met anderen samen de bergen in te gaan, en aangezien mijn Boliviaanse gids compleet incomunucado bleek te zijn, was dat geen overbodige luxe geweest! Ik probeerde er nog de moed in te houden, en ging dapper op weg met de gids, een muilezel met onze spullen en een drager. De gids en de drager praatten Quechua of Aymara samen (ik hoor het verschil niet tussen die indianentalen maar ben ze beide niet machtig), en keken af en toe achterom of ik nog braaf achter ze aan liep. Na een paar uur lopen, tenten opzetten, in mijn eentje cocathee drinken en eten in mijn tentje (het was te koud om buiten te eten), lieten ze me achter zonder iets te zeggen. Er was nog een ander gedeelte van de camping met meer tenten, dus ik besloot daar maar eens een kijkje te gaan nemen. Uit een grotere tent klonk gezang in het frans, yes! medemensen!! ik was nog even huiverig om daar zomaar aan te kloppen maar mijn gezelligheidsdrang overwon en ik trof een gezelschap van 14 wat oudere (56-72 jaar!) fransen aan, die zichzelf warm aan het zingen en dansen waren rond een grote tafel, hahaha! Ze waren zeer verbaasd om me te zien, maar nodigden me uit om mee te eten en te drinken (een soepje en een gluhweintje gingen er nog best wel in!). Ze kwamen uit de Elzas en aangezien mijn Frans verdwijnt naarmate ik meer Spaans spreek, werd het een mengelmoesje van Duits, Spaans en na een tijdje gelukkig ook weer wat Frans. Het bleken uiteindelijk de gezelligste uurtjes van de hele trip, want na een slapeloze en zeer koude nacht barstte mijn hoofd zowat uit elkaar van de hoogteziekte en besloot ik dat ik maar beter terug kon gaan naar La Paz in plaats van het risico te nemen nog hoger te gaan (we zouden die dag een pas van 4900 en één van 5200 meter moeten beklimmen, met de camping op 4400 meter). Zo gezegd zo gedaan, nadat de gids ervan overtuigd was dat ik echt niet verder kon, ben ik in een uur of 3 achter de muilezel en de gids aan terug gesjokt naar het beginpunt (na onderweg medicijnen en medeleven van de franse dames gekregen te hebben, zij hadden een wat socialere en beter voorbereide gids), waar gelukkig net een andere groep arriveerde en we met hun taxi een snelle terugtocht naar La Paz hadden. Daar sliep ik de rest van de dag, de hoofdpijn verdween daarmee, maar het duurde een paar dagen voor mijn maag en darmen ook weer helemaal happy waren.....
Het begon juist in Bolivia nog superzonnig en relaxed in Sucre (wat mij betreft de mooiste stad van het continent, een heerlijke plek om een paar dagen door te brengen!). Waar ik op zaterdag bij aankomst direct met m'n neus in de boter viel: de studenten vierden het begin van het academisch jaar met een optocht die de hele avond/nacht doorging. Elke faculteit, studentenvereniging, jaarclub en dispuut had z'n eigen muziekband met dansers, in de mooiste uitdossingen en fraaie traditionele kostuums, die uren en uren bleven paraderen in de straten. Vorige keer in Sucre, in oktober, hadden we de traditionele zondagmarkt in Tarabuco overgeslagen, vanwege de (bleek nu, overbodige) waarschuwingen dat het te toeristisch zou zijn. Deze keer ben ik er toch heen geweest en dat heeft vele mooie plaatjes opgeleverd! Maandag nog even een extra dagje blijven hangen, om het straatkinderenproject Nanat te bezoeken en in de Nederlandse kroeg voetbal te kijken. Toen Nederland nog aan de winnende hand was, de eerste verrassing tegen Italië die dag....
Cuzco, waar ik nog half hoogteziek vanuit La Paz heen ging, was ook al zo´n uitzinnige, dansende en zonnige stad. We hadden die reisdag de smokkelaarsbus, bleek onderweg... 4 toeristen in een bus vol met tasjes verstoppende en smeergeld inzamelende Peruanen.... En ook nog vrijdag de 13e... geen wonder dat we pech onderweg kregen en uren te laat in Cuzco arriveerden! Mijn tijd in Cuzco begon supergezellig omdat Els, een mede-vrijwilligster uit Huanchaco, er nog net een laatste dagje was zodat we gezellig bij konden kletsen, al lunchend en koffie drinkend, etend en uitgaand. Zo leerde ik meteen de stad een beetje kennen! Vandaag, 24 juni, is het grote Zonnefeest Inti Raymi, dat ik helaas dus niet meer mee kon maken. Maar de voorbereidingen waren minstens zo vermakelijk! Elke avond muziek en dansende mensen op straat en op de pleinen, aan het oefenen voor hun optreden op de grote dag. En een aantal dagen geleden begonnen de dagelijkse optochten al, eerst de kleinste kinderen, volledig uitgedost in de meest bonte kleuren en mooie kostuums, dansend achter hun juf of meester aan. En zo elke dag een wat oudere leeftijdsgroep, tot aan het grote spektakel vandaag. Geweldig om te zien, en ontzettend druk al in de straten, kan me niet voorstellen hoe het vandaag zal moeten zijn daar!
Om te voorkomen om nog eens ten prooi te vallen aan de hoogteziekte besloot ik om geen lange Incatrail trekking te doen naar Machu Picchu, maar in plaats daarvan nog even een paar dagen naar Huanchaco te gaan! Cuzco is vergeven van de reisbureautjes waar je voor veel te veel dollars slecht georganiseerde tripjes kan boeken, en om te voorkomen weer met zo´n vreselijk ongeinteresseerde gids opgezadeld te worden, besloot ik maar op de DoeHetZelf tour te gaan. Met wat uitleg van een Peruaanse vriend bleek dat vrij eenvoudig, taxi naar Ollataytambo, trein naar Agua Calientes, nachtje slapen, en 's ochtends vroeg voor zessen de Machu Picchu op. En dan niet met de bus zoals zovele luie toeristen doen maar gewoon hup! zelf klimmen uiteraard en met de eerste zonnestralen de top bereiken. M'n eigen privé bedevaartje naar dit heilige en mystieke Inca oord in de bergen, prachtig en zeer indrukwekkend!! En voordat de grote toeristendrommen op gang kwamen (na twaalven), was ik al weer op weg naar beneden om de trein terug te pakken.
Tja, en de laatste dagen dus nog even terug naar de kust, waar de zon weer op een heel andere manier aanbeden wordt (in de zomer dan, het is er nu winter en bewolkt). Zo'n 30 uur reizen had ik ervoor over, en het was de moeite waard! Net als thuis komen na een lange vakantie, zo vertrouwd was het om nog even door de straatjes van Huanchaco te dwalen, vrienden op te zoeken, en de niños natuurlijk. Iedereen was erg verrast om me terug te zien, vooral de niños, die buitelden met z'n allen over me heen en ik werd (bijna) doodgeknuffeld! Erg leuk om ze nog even te zien en een mooie afsluiter voor ik nu op huis aan ga.... Het waren 6 geweldige maanden en ik ben erg tevreden over mijn reis!! Alles is supergoed gegaan, met dank aan mijn buena onda.... (volgens de Argentijnen).
Ik zie jullie allemaal gauw weer, hasta luego en een laatste beso vanuit Peru!!
Jantine
donderdag 5 juni 2008
Cry for me Argentina
Een bericht vanuit niemandsland deze keer, nou vooruit dan, internationaal vliegveld Ezeize in Buenos Aires dus feitelijk nog steeds op Argentijns grondgebied. Maar m´n rugzak is al ingecheckt en op weg naar de wolken, ik heb m´n exit fee betaald en over twee uurtjes vertrek ik, naar de hooglanden van Bolivia!! Gisteren voor ´t eerst in tijden weer eens de big spender uitgehangen... een ticket gekocht naar Sucre. Vandaag kom ik slechts tot Santa Cruz en morgen door naar Sucre (helaas bestaan hier geen dagelijkse supersnelle verbindingen tussen alle grote steden en kost het soms iets meer tijd om ergens te geraken). Tijd om na 4 enerverende weken Argentinië te verlaten en me naar noordelijker streken te begeven.
Eigenlijk was de planning om vanuit Noord Argentinië met de bus door te gaan naar Bolivia, maar plannen zijn er om gewijzigd te worden nietwaar, en dat gebeurt dan ook continu. En vooral niet teveel plannen, dat reist wel zo gemakkelijk. Het was óf nog meer bergen beklimmen en bedwingen in Salta en Jujuy, óf een weekje in Circus Trivenchi in Buenos Aires wonen met Sugus, de clown waarover ik eerder al schreef. Het was een moeilijke keuze maar het werd het laatste, ik wilde hem graag nog even terug zien, dus vanuit La Rioja nam ik niet de bus naar het noorden maar terug naar het zuiden (dat klinkt lekkerder dan het is, inmiddels wordt het winter hier en is het af en toe bitter koud!). Na een paar dagen samen en een paar dagen in het circus tussen de andere clowns en de acrobaten (dat klinkt meer Bassie en Adriaan dan het is!), de evenwichtskunstenaars (aan trapeze en doek), jongleurs en dansers, hebben we nu weer afscheid genomen... Met pijn in m´n hart maar met prachtige herinneringen aan een bijzondere tijd, ik heb in het circus gewoond! de voorstelling gezien! voor de artiesten gekookt! met ze gefeest en gedanst! en aan de workshops meegewerkt! (en dat klinkt net zo geweldig als het was!).
Tja, wat heb ik verder ook alweer gedaan hier in dit gaucho land.... Na de eerste tijd in Buenos Aires, doorgereisd naar Córdoba. Vanuit daar naar Capilla del Monte, in de bergen. Een perfecte dag gehad te paard. Daarna doorgereisd naar Mendoza, een middagje wijntour gedaan en 2 excursies de bergen in. Eentje met een beetje klimmen en daarna abseilen, met als afsluiter heerlijk thermaal badderen tussen de bergen :-) (dat klinkt net zo lekker als het is!! en was ook goed om de stijve spieren van het paardrijden weer wat losser te krijgen...). De dag erop de Cerro Arenales bedwongen, 3400 meter dus dat is nog niet eens superhoog (is in de precordillera van de Andes, dus nog niet het echte werk). Maar het had gesneeuwd een paar dagen ervoor dus de laatste paar 100 meter liepen we in de sneeuw! Heerlijk om bovenop zo´n berg je welverdiende lunchpakketje op te peuzelen en van het uitzicht te genieten! Daarna doorgereisd naar San Augustin de Valle Fertil, om twee nationaal parken te bezoeken, Talampaya en Ishigualasta (Valle de La Luna). Beiden van een ongekende schoonheid en met een zeer indrukwekkend en bijzonder landschap, vol vreemde bergen en valleien, en vulkanisch gesteente dat door allerlei erosie-effecten de meest vreemde vormen aangenomen heeft. Vanuit San Augustin middenin de nacht een bus naar La Rioja en daarna dus terug naar Máxima city.
Uiteraard had ik meer van dit prachtigs willen zien in nog noordelijker Argentinië, bergen zijn verslavend! Dus nu geef ik mezelf maar een herkansing in Bolivia. Rustig aan beginnen in Sucre, en dan steeds hoger, naar de Cordillera Real bij La Paz en vanuit daar uiteindelijk door naar Cuzco, Peru. Voor de laatste grote uitdaging: de Machu Picchu. En tja, ik durf er nog niet aan te denken maar dan zo langzamerhand, gaat het erop zitten, nog maar 18 dagen hier (en dat... ja, dat klinkt net zo erg als het is!).
Maar tot gauw dus, hasta luego....
En un beso, Jantine
Eigenlijk was de planning om vanuit Noord Argentinië met de bus door te gaan naar Bolivia, maar plannen zijn er om gewijzigd te worden nietwaar, en dat gebeurt dan ook continu. En vooral niet teveel plannen, dat reist wel zo gemakkelijk. Het was óf nog meer bergen beklimmen en bedwingen in Salta en Jujuy, óf een weekje in Circus Trivenchi in Buenos Aires wonen met Sugus, de clown waarover ik eerder al schreef. Het was een moeilijke keuze maar het werd het laatste, ik wilde hem graag nog even terug zien, dus vanuit La Rioja nam ik niet de bus naar het noorden maar terug naar het zuiden (dat klinkt lekkerder dan het is, inmiddels wordt het winter hier en is het af en toe bitter koud!). Na een paar dagen samen en een paar dagen in het circus tussen de andere clowns en de acrobaten (dat klinkt meer Bassie en Adriaan dan het is!), de evenwichtskunstenaars (aan trapeze en doek), jongleurs en dansers, hebben we nu weer afscheid genomen... Met pijn in m´n hart maar met prachtige herinneringen aan een bijzondere tijd, ik heb in het circus gewoond! de voorstelling gezien! voor de artiesten gekookt! met ze gefeest en gedanst! en aan de workshops meegewerkt! (en dat klinkt net zo geweldig als het was!).
Tja, wat heb ik verder ook alweer gedaan hier in dit gaucho land.... Na de eerste tijd in Buenos Aires, doorgereisd naar Córdoba. Vanuit daar naar Capilla del Monte, in de bergen. Een perfecte dag gehad te paard. Daarna doorgereisd naar Mendoza, een middagje wijntour gedaan en 2 excursies de bergen in. Eentje met een beetje klimmen en daarna abseilen, met als afsluiter heerlijk thermaal badderen tussen de bergen :-) (dat klinkt net zo lekker als het is!! en was ook goed om de stijve spieren van het paardrijden weer wat losser te krijgen...). De dag erop de Cerro Arenales bedwongen, 3400 meter dus dat is nog niet eens superhoog (is in de precordillera van de Andes, dus nog niet het echte werk). Maar het had gesneeuwd een paar dagen ervoor dus de laatste paar 100 meter liepen we in de sneeuw! Heerlijk om bovenop zo´n berg je welverdiende lunchpakketje op te peuzelen en van het uitzicht te genieten! Daarna doorgereisd naar San Augustin de Valle Fertil, om twee nationaal parken te bezoeken, Talampaya en Ishigualasta (Valle de La Luna). Beiden van een ongekende schoonheid en met een zeer indrukwekkend en bijzonder landschap, vol vreemde bergen en valleien, en vulkanisch gesteente dat door allerlei erosie-effecten de meest vreemde vormen aangenomen heeft. Vanuit San Augustin middenin de nacht een bus naar La Rioja en daarna dus terug naar Máxima city.
Uiteraard had ik meer van dit prachtigs willen zien in nog noordelijker Argentinië, bergen zijn verslavend! Dus nu geef ik mezelf maar een herkansing in Bolivia. Rustig aan beginnen in Sucre, en dan steeds hoger, naar de Cordillera Real bij La Paz en vanuit daar uiteindelijk door naar Cuzco, Peru. Voor de laatste grote uitdaging: de Machu Picchu. En tja, ik durf er nog niet aan te denken maar dan zo langzamerhand, gaat het erop zitten, nog maar 18 dagen hier (en dat... ja, dat klinkt net zo erg als het is!).
Maar tot gauw dus, hasta luego....
En un beso, Jantine
vrijdag 16 mei 2008
Máxima city
Terwijl ik dit schrijf ben ik er al niet meer, maar ik was er een week lang en het was geweldig in Máxima city oftewel Buenos Aires! Er lopen vele Máxima lookalikes rond, al dan niet geblondeerd, en alle taxichauffeurs vragen wat we van haar vinden in Nederland. Dan vertel ik uiteraard braaf dat alle Nederlanders heel veel van haar houden! Ze scheen er een week voor mij nog gesignaleerd te zijn, helaas heb ik haar mis gelopen... Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik er geen museum van binnen heb gezien en overdag vooral een beetje rondgelummeld en geslenterd heb (OK, in verschillende gedeelten van de stad dan, en een keer tangoles gehad in Confiteria Ideal, ooit een superchique aangelegenheid denk ik maar nu een beetje in verval - en daardoor de ideale sfeer voor de tango wellicht), maar vooral de nachten waren er fenomenaal!!
De 2e avond in Buenos Aires bijvoorbeeld was een vrijdag, toen was m´n CS host helaas naar één of ander gemaskerd bal waar ik helaas niet mee naar toe kon, dus besloot ik dan maar alleen te gaan. Weer eens heerlijk salsa gedanst!! en een gypsy muzikant ontmoet, die me ´s nachts op de motor naar huis bracht (geweldig!! maar niet tegen m´n moeder vertellen... ;-)) en de volgende dag uitnodigde voor een super tango show, waar z´n broer in het orkest speelt (en hij af en toe ook invalt, met contrabas of bandoneon). Probeerde nog een mooie jrk te scoren maar het lukte helaas niet de lokale Julia´s Tango jurken outlet van Steps te vinden... :-(. De show was supermooi en de tango meeslepend, af en toe tot tranen toe geroerd door de melancholie van de muziek, geweldig. Daarna naar een CS verjaardagsfeestje, de gypsy ging naar een milonga (tangozaaltje), jammer dat ik niet met hem mee ben gegaan want daarna heb ik niet meer de gelegenheid gehad er één te bezoeken helaas.... Maandag met een heel gezelschap Couch Surfers naar een openlucht percussion show geweest, La Bomba, echt superheftig!!!! Waanzinnig staan dansen met z`n allen, en daarna naar een heel vage tent met veel drugs en drank, de wietlucht zat dagen later nog in m´n kleren. Daar kwam ik een jongen tegen die clown is en z´n eigen circus heeft (denk aan Cirque du Soleil, waar sommige van z`n vrienden werken) en veel met straatkinderen werkt. Hahahaha! Jaja, zo blijft t leven vol verrassingen en interessante mensen hier! Voel me hier meer thuis dan in Brasil, zal wel met de taal te maken hebben maar de mensen zijn ook anders. Vooral met uitgaan niet zo agressief opdringerig/versierderig. In Brasil hoorde ik van andere reizigers dat ze hun vriendinnetje echt vast moesten houden de hele avond, en zelfs dan probeerden de mannen nog van alles!
Nog even terug naar dat land... Laatste weekend in Brasil met m´n oude studiegenoten was echt supergezellig!!!! (de ene, Gerwin, woont al 11 jaar in Brasil, de andere, Vladimir, net een paar maanden). We waren op bezoek in Cunha, vlakbij Paraty, in het huis/restaurant van Gerwin en zijn vriend Fernando. Aan de bar van het restaurant elke avond Gerwin´s caipirinha´s met verschillende soorten fruit geproefd :-). De sfeer was weer als vanouds gewoon, heerlijk om te merken dat het nog steeds zo klikt na al die tijd. Onwijs veel gelachen en verhalen verteld en weer nieuwe dingen meegemaakt, superleuk! Lekker uit geweest en naar ´t strand in Trindad, en naar Gerwin´s buitenhuis. De lokale (rodeo)cowboys ontmoet op het Cunha Pinhaofeest (soort grote pinda), die vonden deze Hollandse cowgirl (we studeerden tenslotte Veeteelt ooit) wel aantrekkelijk en we hebben erg gelachen met de "Cowboys Forever". Vond ´t net zo´n villa Felderhof weekend, lekker relaxed. Ook om een keer eigen vervoer te hebben trouwens! Daarna een lange busreis gehad naar Foz do Iguaçu, aan de grens met Argentinië, van 20 uur! Zwaar vermoeiend maar zo kom je nog eens ergens in dit continent. In Iguaçu 1 dag de Braziliaanse kant van de watervallen gezien en de volgende dag de Argentijnse kant, super indrukwekkend al dat water, een schouwspel waar je uren naar kunt kijken.
De avond daarop was het eerste wat ik deed toen ik uit Brasil bij Puerto Iguazu de grens overkwam en m´n geld (pesos hier, 5 voor 1 euro dus het leven is weer wat goedkoper geworden) en busticket naar Buenos Aires rond waren: een goed glas wijn bestellen!! heeeeerlijk!!! Eén van de dingen waar ik optimaal van kan genieten in dit land (ook van de mooie mannen, want sommige Argentijnen zijn echt bovenaards mooi!). Om moed in te drinken ook voor de volgende lange busreis naar Máxima city begon.... Waar ik dus inmiddels een waanzinnige week achter de rug heb. Morgen met de bus naar Cordoba, verder het westen en noorden verkennen van dit gaucholand, veel vlees eten, hopelijk wat paardrijden, de bergen in, wijnboerderijen bezoeken in Mendoza, en eens kijken of er nog meer interessante cowboys en clowns te vinden zijn!! :-)
Un beso, Jantine
De 2e avond in Buenos Aires bijvoorbeeld was een vrijdag, toen was m´n CS host helaas naar één of ander gemaskerd bal waar ik helaas niet mee naar toe kon, dus besloot ik dan maar alleen te gaan. Weer eens heerlijk salsa gedanst!! en een gypsy muzikant ontmoet, die me ´s nachts op de motor naar huis bracht (geweldig!! maar niet tegen m´n moeder vertellen... ;-)) en de volgende dag uitnodigde voor een super tango show, waar z´n broer in het orkest speelt (en hij af en toe ook invalt, met contrabas of bandoneon). Probeerde nog een mooie jrk te scoren maar het lukte helaas niet de lokale Julia´s Tango jurken outlet van Steps te vinden... :-(. De show was supermooi en de tango meeslepend, af en toe tot tranen toe geroerd door de melancholie van de muziek, geweldig. Daarna naar een CS verjaardagsfeestje, de gypsy ging naar een milonga (tangozaaltje), jammer dat ik niet met hem mee ben gegaan want daarna heb ik niet meer de gelegenheid gehad er één te bezoeken helaas.... Maandag met een heel gezelschap Couch Surfers naar een openlucht percussion show geweest, La Bomba, echt superheftig!!!! Waanzinnig staan dansen met z`n allen, en daarna naar een heel vage tent met veel drugs en drank, de wietlucht zat dagen later nog in m´n kleren. Daar kwam ik een jongen tegen die clown is en z´n eigen circus heeft (denk aan Cirque du Soleil, waar sommige van z`n vrienden werken) en veel met straatkinderen werkt. Hahahaha! Jaja, zo blijft t leven vol verrassingen en interessante mensen hier! Voel me hier meer thuis dan in Brasil, zal wel met de taal te maken hebben maar de mensen zijn ook anders. Vooral met uitgaan niet zo agressief opdringerig/versierderig. In Brasil hoorde ik van andere reizigers dat ze hun vriendinnetje echt vast moesten houden de hele avond, en zelfs dan probeerden de mannen nog van alles!
Nog even terug naar dat land... Laatste weekend in Brasil met m´n oude studiegenoten was echt supergezellig!!!! (de ene, Gerwin, woont al 11 jaar in Brasil, de andere, Vladimir, net een paar maanden). We waren op bezoek in Cunha, vlakbij Paraty, in het huis/restaurant van Gerwin en zijn vriend Fernando. Aan de bar van het restaurant elke avond Gerwin´s caipirinha´s met verschillende soorten fruit geproefd :-). De sfeer was weer als vanouds gewoon, heerlijk om te merken dat het nog steeds zo klikt na al die tijd. Onwijs veel gelachen en verhalen verteld en weer nieuwe dingen meegemaakt, superleuk! Lekker uit geweest en naar ´t strand in Trindad, en naar Gerwin´s buitenhuis. De lokale (rodeo)cowboys ontmoet op het Cunha Pinhaofeest (soort grote pinda), die vonden deze Hollandse cowgirl (we studeerden tenslotte Veeteelt ooit) wel aantrekkelijk en we hebben erg gelachen met de "Cowboys Forever". Vond ´t net zo´n villa Felderhof weekend, lekker relaxed. Ook om een keer eigen vervoer te hebben trouwens! Daarna een lange busreis gehad naar Foz do Iguaçu, aan de grens met Argentinië, van 20 uur! Zwaar vermoeiend maar zo kom je nog eens ergens in dit continent. In Iguaçu 1 dag de Braziliaanse kant van de watervallen gezien en de volgende dag de Argentijnse kant, super indrukwekkend al dat water, een schouwspel waar je uren naar kunt kijken.
De avond daarop was het eerste wat ik deed toen ik uit Brasil bij Puerto Iguazu de grens overkwam en m´n geld (pesos hier, 5 voor 1 euro dus het leven is weer wat goedkoper geworden) en busticket naar Buenos Aires rond waren: een goed glas wijn bestellen!! heeeeerlijk!!! Eén van de dingen waar ik optimaal van kan genieten in dit land (ook van de mooie mannen, want sommige Argentijnen zijn echt bovenaards mooi!). Om moed in te drinken ook voor de volgende lange busreis naar Máxima city begon.... Waar ik dus inmiddels een waanzinnige week achter de rug heb. Morgen met de bus naar Cordoba, verder het westen en noorden verkennen van dit gaucholand, veel vlees eten, hopelijk wat paardrijden, de bergen in, wijnboerderijen bezoeken in Mendoza, en eens kijken of er nog meer interessante cowboys en clowns te vinden zijn!! :-)
Un beso, Jantine
donderdag 1 mei 2008
Hioe!
...oftewel Rio, maar dan uitgesproken zoals de Cariocas (de inwoners van Rio) het doen. Een R aan het begin van een woord spreken ze nauwelijks uit. Ben inmiddels al 8 dagen in deze geweldige stad! Normaal gesproken houd ik het niet zo lang vol in en stad maar Hioe is anders, groter, groener, bruisender... Ik dacht eerst 4 dagen Hioe te doen en dan nog 4 dagen naar Salvador, maar na 2 dagen voelde ik me zo thuis hier dat ik nog maar wat langer gebeleven ben. En ik heb nog lang niet alles gedaan wat ik had willen doen!!
Wat ik deed probeerde ik te doen volgens het aloude principe "Doe zoals de locals doen". En dat is vooral: naar het strand, om fit te blijven (en voor de meesten ook om dat fitte lichaam aan iedereen te laten zien). De eerste dag toen we langs de stranden van Copacabana en Ipanema liepen was ik echt verbaasd, hoeveel mensen er aan het lopen, rennen, fietsen, skaten, volleyballen, gewichtheffen etc zijn!! En opvallend dat juist ook heel veel oudere mensen aan de fitrage meedoen, nog nooit zoveel zwetende en zwoegende oude lichamen bij elkaar gezien. Bij de opa´s in Hioe is vooral het beachvolleybal favoriet!! Maar goed, de volgende 2 dagen heb ik mijn goede gewoonte uit Peru dus maar weer even opgepakt en ben ook 2 keer om zeven uur ´s ochtends gaan rennen. Geweldig, Copacabana strand, met al volop zon, nog geen duizenden mensen per vierkante kilometer (zoals op zondagmiddag het geval is...), spectaculaire golven in een prachtig blauwe zee..... Geen slecht begin van een dagje Hioe!
De eerste paar dagen sliep ik in een hostal, maar de laatste 4 nachten ben ik voor het eerst gaan Couch Surfen (http://www.couchsurfing.com/). In Hioe is een hele actieve groep, dus het is gemakkelijk om een bedje te vinden bij iemand thuis en zo leer je meteen wat locals kennen. Mijn eerste 2 nachten sliep ik bij Cecilia, die ook mijn lerares Portugees was (tja, als talen/communicatieverslaafde kon ik het niet laten, en het helpt echt om je thuis te voelen ergens!). Ze woonde niet ver vanaf Corcovado (de heuvel waar het Christus beeld staat), dus naar die ontzettend toeristische trekpleister ben ik toch ook nog maar even gegaan. Een prachtig stralende dag, superheet, maar ik kon mooie foto´s maken en van het uitzicht over de hele stad genieten. Mijn laatste 2 nachten sliep ik bij Simone, ze woont wat verder naar het noorden, verder weg van het strand ook, in de buurt van het Maracana stadion (ooit het grootste stadion ter wereld). Vorige week woensdag zijn we daar naar een voetbalwedstrijd gaan kijken (zoals de locals ook graag doen!), tussen Flamengo (de meest populaire club van Hioe) en Coronel Bolognesi (uit Peru). Gelukkig won Flamengo, en konden we een uitzinnig voetbalfeestje meemaken, het hele stadion stond op z´n kop en het gejuich was echt oorverdovend!!
Uitgaan is één van de andere favoriete bezigheden van de Cariocas. Vooral de wijk Lapa is echt te gek, heel veel mensen op straat, superveel barretjes, restaurantjes, clubs, podia, enz. Dus ik ben ook veel uit geweest, Forro (spreek uit fogo) leren dansen en naar een supergaaf concert geweest van Seu Jorge, die hier razend populair is (funky samba muziek). En jawel, zelfs op 29 april een feestje voor de Koningin gevierd met de NL vereniging in Hioe en het consulaat!! haha erg gaaf, en als backpacker na alle primitieve restaurantjes heerlijk zo´n luxe avondje in een chique club waarop de obers vanzelf je hapjes en je drankjes komen brengen en aanvullen!! :-) Alsof we bij Bea zelf uitgenodigd waren!! :-)
Vandaag ga ik hier weg, een weekendje doorbrengen in Cunha (dichtbij Paraty, waar ik al geweest ben maar met plezier nog weer even terug kom) met 2 studievrienden die ik al jaren niet gezien heb. Verheug me op een onwijs gezellig weekend, even terug naar de good old days!! Daarna zondag door naar Argentinië, afscheid nemen van Brazilië en het Portugees, terug naar Spaanse grond. Nu gauw m'n tas gaan pakken en wegwezen!!
Beijos & um abraço!
Jantine
Wat ik deed probeerde ik te doen volgens het aloude principe "Doe zoals de locals doen". En dat is vooral: naar het strand, om fit te blijven (en voor de meesten ook om dat fitte lichaam aan iedereen te laten zien). De eerste dag toen we langs de stranden van Copacabana en Ipanema liepen was ik echt verbaasd, hoeveel mensen er aan het lopen, rennen, fietsen, skaten, volleyballen, gewichtheffen etc zijn!! En opvallend dat juist ook heel veel oudere mensen aan de fitrage meedoen, nog nooit zoveel zwetende en zwoegende oude lichamen bij elkaar gezien. Bij de opa´s in Hioe is vooral het beachvolleybal favoriet!! Maar goed, de volgende 2 dagen heb ik mijn goede gewoonte uit Peru dus maar weer even opgepakt en ben ook 2 keer om zeven uur ´s ochtends gaan rennen. Geweldig, Copacabana strand, met al volop zon, nog geen duizenden mensen per vierkante kilometer (zoals op zondagmiddag het geval is...), spectaculaire golven in een prachtig blauwe zee..... Geen slecht begin van een dagje Hioe!
De eerste paar dagen sliep ik in een hostal, maar de laatste 4 nachten ben ik voor het eerst gaan Couch Surfen (http://www.couchsurfing.com/). In Hioe is een hele actieve groep, dus het is gemakkelijk om een bedje te vinden bij iemand thuis en zo leer je meteen wat locals kennen. Mijn eerste 2 nachten sliep ik bij Cecilia, die ook mijn lerares Portugees was (tja, als talen/communicatieverslaafde kon ik het niet laten, en het helpt echt om je thuis te voelen ergens!). Ze woonde niet ver vanaf Corcovado (de heuvel waar het Christus beeld staat), dus naar die ontzettend toeristische trekpleister ben ik toch ook nog maar even gegaan. Een prachtig stralende dag, superheet, maar ik kon mooie foto´s maken en van het uitzicht over de hele stad genieten. Mijn laatste 2 nachten sliep ik bij Simone, ze woont wat verder naar het noorden, verder weg van het strand ook, in de buurt van het Maracana stadion (ooit het grootste stadion ter wereld). Vorige week woensdag zijn we daar naar een voetbalwedstrijd gaan kijken (zoals de locals ook graag doen!), tussen Flamengo (de meest populaire club van Hioe) en Coronel Bolognesi (uit Peru). Gelukkig won Flamengo, en konden we een uitzinnig voetbalfeestje meemaken, het hele stadion stond op z´n kop en het gejuich was echt oorverdovend!!
Uitgaan is één van de andere favoriete bezigheden van de Cariocas. Vooral de wijk Lapa is echt te gek, heel veel mensen op straat, superveel barretjes, restaurantjes, clubs, podia, enz. Dus ik ben ook veel uit geweest, Forro (spreek uit fogo) leren dansen en naar een supergaaf concert geweest van Seu Jorge, die hier razend populair is (funky samba muziek). En jawel, zelfs op 29 april een feestje voor de Koningin gevierd met de NL vereniging in Hioe en het consulaat!! haha erg gaaf, en als backpacker na alle primitieve restaurantjes heerlijk zo´n luxe avondje in een chique club waarop de obers vanzelf je hapjes en je drankjes komen brengen en aanvullen!! :-) Alsof we bij Bea zelf uitgenodigd waren!! :-)
Vandaag ga ik hier weg, een weekendje doorbrengen in Cunha (dichtbij Paraty, waar ik al geweest ben maar met plezier nog weer even terug kom) met 2 studievrienden die ik al jaren niet gezien heb. Verheug me op een onwijs gezellig weekend, even terug naar de good old days!! Daarna zondag door naar Argentinië, afscheid nemen van Brazilië en het Portugees, terug naar Spaanse grond. Nu gauw m'n tas gaan pakken en wegwezen!!
Beijos & um abraço!
Jantine
woensdag 16 april 2008
Adios Huanchaco, hola Brasil!
...daar zit ik dan aan mijn caipirinha, in hostal Casa del Rio in Paraty. Tussen mijn mede reisgenoten die allemaal op zoek zijn naar bustijden, hostalprijzen, het laatste nieuws van thuis en het weerbericht van Zuid Brazilië. Wat doe ik hier eigenlijk?! ik mis m´n Peruaanse leventje!!de zon, de warmte, m´n vrienden, de niños, de zelfgemaakte jam van Violeta bij het ontbijt, m´n renrondje op het strand, de pisco sours rondjes bij MyFriend, de lunch bij OtraCosa, de chicharron van Don Pepe, de fogata´s, de prijzen in soles (de wisselkoers van de Braziliaanse real is absurd, en de prijzen trouwens ook!!), het spaans, de surfers, de golven.....
Wat deed ik vandaag: beetje luieren op een bootje met wat andere gringo´s, zwemmen in water van de mooiste kleuren blauw , snorkelen, op een parelwit strand liggen, op een ander parelwit strand lekker lunchen, kletsen, wegdromen en staren naar al het tropische groen, eten, drinken. Ach, zo slecht is het hier nu ook weer niet!!
Vorige week vrijdag de grote ommezwaai gedaan, van goed geintegreerde medeburger in Peru naar rondreizende buitenstaander in Brazilië. Niet teveel over nadenken en gewoon net als met een pleister: als je het snel doet dan doet het minder zeer. Afscheid nemen overal (de niños getrakteerd op een enorme chocoladetaart) en hup, het vliegtuig in. Geen 8 uur lange busreis van Huanchaco naar Lima om melancholisch te worden, maar een uurtje vliegen naar Lima en daarna een paar uurtjes naar Sao Paulo. In Sao Paulo me verbaasd over hoe nieuw alles was en hoe georganiseerd alles verliep. Wow, dit is duidelijk geen Peru meer, wat een cultuurschok! Na een shuttlebus naar de busterminal m´n zusje kunnen omhelzen, en haar vriendin. Met z´n drietjes verder gereisd naar Sao Sebastiao, om de boot te nemen naar Ilhabela. Dat bleek hét jetset eiland van de Paulistaas (en andere rijke Brazilianen) te zijn. Er werd af en aan gevlogen met de privé helikopter en de meest trendy club had champagne in alle soorten en maten op de kaart staan (de duurste voor slechts 975 reais, een slordige 375 eurootjes ongeveer). Geen wonder dat ik nogal schrok van de prijzen in Brazilië. Een rugzaktoerist hadden ze er nog nooit gezien geloof ik en goedkope hostals bestaan er ook niet!
We hadden gedacht wel even aan te haken met een rijke Braziliaan, maar voor het zover was en we een lift zouden krijgen in zijn glimmende bolide hadden we toch maar wat fietsen gehuurd zodat we ook onafhankelijk het eiland rond konden fietsen. Zo konden we mooi alle strandjes een beetje verkennen. En voor ´s avonds hadden Judith en Carola voor onze eigen champagne gezorgd :-) (en voor hmmmm stroopwafels, en mjammie!! Verkade chocolade en tijdschriften!). Na een paar dagen genieten op dit kleine paradijselijke eilandje heb ik afscheid genomen van de chicas en ben ik doorgereisd naar Paraty, een klein koloniaal stadje aan de kust in de buurt van Rio. Begin nu een beetje te wennen aan m´n nieuwe bestaan hier, ben plannen aan het maken voor de komende dagen en daarna zien we wel weer verder. Wie weet een cursusje Portugees doen in Salvador, of wat sambalesjes in Rio.... Voorlopig dus in ieder geval bericht vanuit Brasil!!
Um abraço (jaja, ik kan al een paar woordjes Portugees!)
Jantine
Wat deed ik vandaag: beetje luieren op een bootje met wat andere gringo´s, zwemmen in water van de mooiste kleuren blauw , snorkelen, op een parelwit strand liggen, op een ander parelwit strand lekker lunchen, kletsen, wegdromen en staren naar al het tropische groen, eten, drinken. Ach, zo slecht is het hier nu ook weer niet!!
Vorige week vrijdag de grote ommezwaai gedaan, van goed geintegreerde medeburger in Peru naar rondreizende buitenstaander in Brazilië. Niet teveel over nadenken en gewoon net als met een pleister: als je het snel doet dan doet het minder zeer. Afscheid nemen overal (de niños getrakteerd op een enorme chocoladetaart) en hup, het vliegtuig in. Geen 8 uur lange busreis van Huanchaco naar Lima om melancholisch te worden, maar een uurtje vliegen naar Lima en daarna een paar uurtjes naar Sao Paulo. In Sao Paulo me verbaasd over hoe nieuw alles was en hoe georganiseerd alles verliep. Wow, dit is duidelijk geen Peru meer, wat een cultuurschok! Na een shuttlebus naar de busterminal m´n zusje kunnen omhelzen, en haar vriendin. Met z´n drietjes verder gereisd naar Sao Sebastiao, om de boot te nemen naar Ilhabela. Dat bleek hét jetset eiland van de Paulistaas (en andere rijke Brazilianen) te zijn. Er werd af en aan gevlogen met de privé helikopter en de meest trendy club had champagne in alle soorten en maten op de kaart staan (de duurste voor slechts 975 reais, een slordige 375 eurootjes ongeveer). Geen wonder dat ik nogal schrok van de prijzen in Brazilië. Een rugzaktoerist hadden ze er nog nooit gezien geloof ik en goedkope hostals bestaan er ook niet!
We hadden gedacht wel even aan te haken met een rijke Braziliaan, maar voor het zover was en we een lift zouden krijgen in zijn glimmende bolide hadden we toch maar wat fietsen gehuurd zodat we ook onafhankelijk het eiland rond konden fietsen. Zo konden we mooi alle strandjes een beetje verkennen. En voor ´s avonds hadden Judith en Carola voor onze eigen champagne gezorgd :-) (en voor hmmmm stroopwafels, en mjammie!! Verkade chocolade en tijdschriften!). Na een paar dagen genieten op dit kleine paradijselijke eilandje heb ik afscheid genomen van de chicas en ben ik doorgereisd naar Paraty, een klein koloniaal stadje aan de kust in de buurt van Rio. Begin nu een beetje te wennen aan m´n nieuwe bestaan hier, ben plannen aan het maken voor de komende dagen en daarna zien we wel weer verder. Wie weet een cursusje Portugees doen in Salvador, of wat sambalesjes in Rio.... Voorlopig dus in ieder geval bericht vanuit Brasil!!
Um abraço (jaja, ik kan al een paar woordjes Portugees!)
Jantine
donderdag 3 april 2008
Turismo & transport
Het is hier in Huanchaco fantaastisch, echt waar, maar soms wil een mens toch eens lekker weg in eigen land nietwaar, en een beetje de boel verkennen. Ik voel me absoluut geen toerist hier, verre van, maar een paar toeristische uitstapjes heb ik uiteraard wel gemaakt (met en zonder de niños). Over Cajamarca had ik al eerder geschreven. Maar mijn eerste uitstapje was naar Chan Chan, met een paar medevrijwilligers. Net buiten Huanchaco, op de weg naar Trujillo, dus niet al teveel gedoe om er te komen. Het is een Unesco World heritage site (zie http://whc.unesco.org/en/list/366/) en was ooit de hoofdstad in de 15e eeuw van de Chimu dynastie, vlak voordat de Inca´s de heerschappij overnamen (die later weer door de Spanjaarden overwonnen werden). Het is een hele grote stad geweest, met enorme pleinen waar destijds grote bijeenkomsten gehouden werden. De zandstenen muren zijn hoog en lang, en versierd met allerlei zeedieren en vogels. Echt prachtige decoraties, en sommigen indrukwekkend goed bewaard gebleven (zie ook mijn foto´s op http://www.flickr.com/photos/7765034@N08/sets/72157603831487983/). Wat me vooral bijgebleven is van de uitleg van de gids, is het verhaal over de begrafenissen. Het schijnt dat hoogstaande personen destijds meerdere vrouwen hadden, en dat elke vrouw ernaar streefde zo in de smaak te vallen bij haar man, dat zij de eer zou krijgen om samen met hem begraven te worden. Levend dus ja, dat is nog eens echte liefde!!
Om Huanchaco uit te komen (of het nu voor een kort tripje naar Trujillo is, bijvoorbeeld om met de jongens naar de tandarts te gaan, of een verre reis) heb je als reiziger een paar opties. Je kunt een taxi nemen (snel, comfortabel, maar duur: 10 soles, wat overeenkomt met ongeveer 2,50 euro. En ´s nachts is het 12 of 15 soles). Of je gaat met het openbaar vervoer, en dat is er in 2 smaken: de combi (oftewel het minibusje), waar normaal gesproken een man of 10 in kunnen maar waar de Peruanen met gemak 15 of 16 of desnoods nog meer personen in proppen. Kost 1,20 sol (30 eurocent), voor een afstand van 11 kilometer. Westerse lange benen passen niet tussen de bankjes, dus als er gringos meereizen wordt er meteen minder geld verdiend! Ik hoorde pas zelfs dat ze in de combi dubbel geld rekenen voor een toerist met rugzak! :-) De andere, iets meer comfortabele maar langzamere optie is de micro. Dat klinkt klein maar is juist groter dan de combi, meer als een echte bus. Die kost slechts 1 sol, 25 eurocent dus, en daar kun je als gringo met een gerust hart je grote rugzak in meenemen. Zowel de combi´s als e micro´s zijn van een ondefinieerbare leeftijd en een APK hebben ze nog nooit gehad. Soms is het een wonder dat ze niet uit elkaar vallen! Het OV is een goeie werkverschaffer hier, behalve alle monteurs die nodig zijn om de boel op de weg te houden heeft elke micro en combi ook een soort conducteur die continu uit de openstaande deur roept wat de bestemmingen zijn (en meestal ook nog behulpzaam even zegt als je er bent). Bij instappen roepen ze "sube sube sube!" en bij uitstappen "baja baja baja!" (spreek uit als baga), todat je erin of eruit bent en de chauffeur dus weet dat ie weer gas kan geven. Haltes bestaan niet, je stapt gewoon in en uit zoals het uitkomt. Onderweg staan er mannetjes die bijhouden hoeveel pasagiers erin zitten, en de conducteurs moeten op vaste punten een soort kaartjes aftempelen. Ik heb medelijden met degene die aan het einde van de dag al die volgekrabbelde velletjes papier in de administratie moet verwerken!!!
Afgelopen weekend heb ik zelfs 2 uitstapjes gemaakt, op zaterdag met mijn collega´s van MdN (deze keer zonder niños) naar Lagunas en op zondag een door Otra Cosa voor de vrijwilligers georganiseerd tripje naar Cañoncillo. Beide dagen was het zandhappen, niet zo raar ook want we leven hier tenslotte in een woestijn aan de Peruaanse noordkust. Slechts waar regelmatig gesproeid of geirrigeerd wordt is het groen! Lagunas is een soort vakantiepark (de Peruaanse versie van Landall Greenparks) met een duinengebied/zandverstuiving (het ligt niet aan de kust). Ik had op basis van de naam een heleboel lagunas verwacht, maar het enige beetje water dat ze hadden was een fors uitgevallen vijver, ingedamd met veel beton en met een touwbrug erover. Helaas was het nogal koud die dag, en zijn we na het uitproberen van de touwbrug, een uurtje kletsen/relaxen in het zand en een lunch bij het zwembad weer terug naar Trujillo gegaan. Cañoncillo op zondag was een stuk interessanter, een soort vallei met 3 meertjes, een groene oase in de woestijn. Met een bos van algorrobos bomen, die kunnen overleven in de woestijn. De peulen van de boom (algorrobina) zijn lekker zoet, als je er op kauwt smaakt het naar caramel (er wordt ook stroop van gemaakt, heerlijk!). We waren met een groep van 25 personen, vrijwilligers en Peruaans studenten van Juany (die samen met haar Engels man Peter de vrijwilligerscentrale runt). Na zo´n 2 uur rijden met de bus (opgeleukt door een ecologisch verantwoorde gids die uitgebreid vertelde over van alles en nog wat!) en 1,5 uur ploegen door het zand/wandelen door het bos kwam de beloning: heerlijk zwemmen in het grootste van de 3 meertjes! Iedereen had z´n eigen lunch meegenomen, in de cañon zelf woont niemand (wel heel veel koeien, paarden en schapen) en er is dus niets te krijgen. Na een heerlijk lome lunch aan het meertje gingen we op de terugweg nog langs Puemape, een bekende surfspot met een prachtig strand. Een soort ghosttown verder, er woont bijna niemand maar het is erg fotogeniek!!
Op 10 april ga ik me pas echt ver van Huanchaco en Peru wagen: dan vlieg ik naar Sao Paulo!! Judith (m´n zusje) is er voor een weekje en ik heb mijn reisplannen een beeje omgegooid om haar daar te kunnen zien. Brazilië stond al op m´n lijstje alleen ga ik nu wat eerder dan gepland. Betekent ook dat ik Mundo de Niños 2 weken eerder dan gepland ga verlaten. Volgende week het grote afscheid... ben heel benieuwd hoe dat zal gaan! Ik moet nog wel even een goed afscheidskado verzinnen, en had al bedacht dat met een mini Fiesta Fabulosa de zaken weer mooi rond zouden zijn. Jullie lezen er alles over in mijn volgende blog!
Un beso,
X
Om Huanchaco uit te komen (of het nu voor een kort tripje naar Trujillo is, bijvoorbeeld om met de jongens naar de tandarts te gaan, of een verre reis) heb je als reiziger een paar opties. Je kunt een taxi nemen (snel, comfortabel, maar duur: 10 soles, wat overeenkomt met ongeveer 2,50 euro. En ´s nachts is het 12 of 15 soles). Of je gaat met het openbaar vervoer, en dat is er in 2 smaken: de combi (oftewel het minibusje), waar normaal gesproken een man of 10 in kunnen maar waar de Peruanen met gemak 15 of 16 of desnoods nog meer personen in proppen. Kost 1,20 sol (30 eurocent), voor een afstand van 11 kilometer. Westerse lange benen passen niet tussen de bankjes, dus als er gringos meereizen wordt er meteen minder geld verdiend! Ik hoorde pas zelfs dat ze in de combi dubbel geld rekenen voor een toerist met rugzak! :-) De andere, iets meer comfortabele maar langzamere optie is de micro. Dat klinkt klein maar is juist groter dan de combi, meer als een echte bus. Die kost slechts 1 sol, 25 eurocent dus, en daar kun je als gringo met een gerust hart je grote rugzak in meenemen. Zowel de combi´s als e micro´s zijn van een ondefinieerbare leeftijd en een APK hebben ze nog nooit gehad. Soms is het een wonder dat ze niet uit elkaar vallen! Het OV is een goeie werkverschaffer hier, behalve alle monteurs die nodig zijn om de boel op de weg te houden heeft elke micro en combi ook een soort conducteur die continu uit de openstaande deur roept wat de bestemmingen zijn (en meestal ook nog behulpzaam even zegt als je er bent). Bij instappen roepen ze "sube sube sube!" en bij uitstappen "baja baja baja!" (spreek uit als baga), todat je erin of eruit bent en de chauffeur dus weet dat ie weer gas kan geven. Haltes bestaan niet, je stapt gewoon in en uit zoals het uitkomt. Onderweg staan er mannetjes die bijhouden hoeveel pasagiers erin zitten, en de conducteurs moeten op vaste punten een soort kaartjes aftempelen. Ik heb medelijden met degene die aan het einde van de dag al die volgekrabbelde velletjes papier in de administratie moet verwerken!!!
Afgelopen weekend heb ik zelfs 2 uitstapjes gemaakt, op zaterdag met mijn collega´s van MdN (deze keer zonder niños) naar Lagunas en op zondag een door Otra Cosa voor de vrijwilligers georganiseerd tripje naar Cañoncillo. Beide dagen was het zandhappen, niet zo raar ook want we leven hier tenslotte in een woestijn aan de Peruaanse noordkust. Slechts waar regelmatig gesproeid of geirrigeerd wordt is het groen! Lagunas is een soort vakantiepark (de Peruaanse versie van Landall Greenparks) met een duinengebied/zandverstuiving (het ligt niet aan de kust). Ik had op basis van de naam een heleboel lagunas verwacht, maar het enige beetje water dat ze hadden was een fors uitgevallen vijver, ingedamd met veel beton en met een touwbrug erover. Helaas was het nogal koud die dag, en zijn we na het uitproberen van de touwbrug, een uurtje kletsen/relaxen in het zand en een lunch bij het zwembad weer terug naar Trujillo gegaan. Cañoncillo op zondag was een stuk interessanter, een soort vallei met 3 meertjes, een groene oase in de woestijn. Met een bos van algorrobos bomen, die kunnen overleven in de woestijn. De peulen van de boom (algorrobina) zijn lekker zoet, als je er op kauwt smaakt het naar caramel (er wordt ook stroop van gemaakt, heerlijk!). We waren met een groep van 25 personen, vrijwilligers en Peruaans studenten van Juany (die samen met haar Engels man Peter de vrijwilligerscentrale runt). Na zo´n 2 uur rijden met de bus (opgeleukt door een ecologisch verantwoorde gids die uitgebreid vertelde over van alles en nog wat!) en 1,5 uur ploegen door het zand/wandelen door het bos kwam de beloning: heerlijk zwemmen in het grootste van de 3 meertjes! Iedereen had z´n eigen lunch meegenomen, in de cañon zelf woont niemand (wel heel veel koeien, paarden en schapen) en er is dus niets te krijgen. Na een heerlijk lome lunch aan het meertje gingen we op de terugweg nog langs Puemape, een bekende surfspot met een prachtig strand. Een soort ghosttown verder, er woont bijna niemand maar het is erg fotogeniek!!
Op 10 april ga ik me pas echt ver van Huanchaco en Peru wagen: dan vlieg ik naar Sao Paulo!! Judith (m´n zusje) is er voor een weekje en ik heb mijn reisplannen een beeje omgegooid om haar daar te kunnen zien. Brazilië stond al op m´n lijstje alleen ga ik nu wat eerder dan gepland. Betekent ook dat ik Mundo de Niños 2 weken eerder dan gepland ga verlaten. Volgende week het grote afscheid... ben heel benieuwd hoe dat zal gaan! Ik moet nog wel even een goed afscheidskado verzinnen, en had al bedacht dat met een mini Fiesta Fabulosa de zaken weer mooi rond zouden zijn. Jullie lezen er alles over in mijn volgende blog!
Un beso,
X
Abonneren op:
Posts (Atom)
